Zaburzenia seksualne

Seksualność człowieka ma bardzo duże znaczenie dla jego funkcjonowania i uwarunkowana jest biologicznie, psychologicznie i środowiskowo – udowodniono, że te trzy czynniki wpływają na siebie wzajemnie. Bywa ona spostrzegana jako grzech, tabu lub dewiacja z jednej strony, z drugiej zaś jako potrzeba, przyjemność, zdrowie i ważna część natury ludzkiej. Z powodów środowiskowych, stereotypów czy mitów panujących w społeczeństwie nie zawsze jasne może być dla osoby czy znajduje się w tak zwanej normie seksualnej. Powodować to może trudności lub obawę przed rozmową na temat problemów seksualnych z najbliższą osobą, lekarzem czy nawet terapeutą.

Wyznaczanie normy seksualnej

Norma seksualna jest przede wszystkim wyznaczana przez społeczeństwo (kulturę, religię, środowisko, wychowanie). Wraz z rozwojem medycyny, techniki, cywilizacji, społeczeństw normy ulegają ciągłym zmianom.

Przykładowo, homoseksualizm został wykreślony przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne z zaburzeń psychicznych dopiero w 1973 roku, dzisiaj natomiast w wielu krajach akceptowane są związki homoseksualne. W latach 60-tych, po przeprowadzonych badaniach wśród Amerykanów, uznano w medycynie za normę masturbację czy seks analny na zasadzie „skoro większość ludzi tak robi to znaczy, że jest to normalne”.

Można wymienić wiele krążących stereotypów związanych z seksualnością człowieka, typu „po menopauzie kobiety nie powinny uprawiać seksu”, „seks ma prowadzić do reprodukcji”, „seks może prowadzić do zawału serca”, „mężczyzna powinien mieć zawsze ochotę na seks” czy „kobieta czasem musi się poświęcić”. Wyniki badań wykazują, że przekonania mogą mieć wpływ na pojmowanie własnej seksualności czy chęć do uprawiania seksu. Utrwalone schematy na temat seksu warunkują zasady życiowe i myśli jednostki, te z kolei mają wpływ na powstawanie emocji i nastawienie do własnej seksualności. Emocje towarzyszące życiu seksualnemu wywierają ogromny wpływ na jego satysfakcję, mogą też prowadzić do wielu zaburzeń.